Hastalıklı bir toplum olduk,
Hatta yok olduk.
Ne insan kaldı,
Ne de insanlık.
İnsanın olmadığı yerde insanlıktan söz etmeye çalışmak ise büyük bir saçmalık.
Saygısız, sevgisiz, hoşgörüsüz, tahammülsüz bir grup türedi son yıllarda.
Ve gittikçe zehirli bir ağ gibi yayıldı her yere, her eve.
Eskiden, Her evin bir delisi varken,
Şimdi bütün ahalisi şizofren gibi dengesizliklerde.
Sokakta, iş yerinde, otobüste, trende,
Uçakta, gemide, salda, sandalda, trafikte,
Parkta, bahçede, sitede, apartmanda,
Birbirinin boğazını sıkacak gibi bakıyorlar birbirlerine.
Bir bıkkınlık,
Bir tükenmişlik,
Bir mutsuzluk,
Bir boş vermişlik almış başını gidiyor.
Ve toplum inceden inceye kanıyor.
İç kanama bunun adı düpedüz.
Son yüzyılın en iç kanatan sancısı bu olsa gerek.
Birbirine saygı duymayan, yaşama, nefes alma hakkını önemsemeyen bir toplum olduk.
Biz topyekün helâk olduk.
Tükenmişlik sendromu bu olsa olsa. İnsanlar sokağa çıkmak istemiyor mutsuzluk salgını kaplamış her yerimizi..
Sokaklarda caddelerde toplu taşımalarda yüzü gülen insan bulamazsınız. Neden böyle olduk yeni doğan çocuklar bile ağlayarak doğuyor. Ülke olarak mülteci akınına uğradık milyonlarca mülteci ülkemizde bizlerden daha mutlu yaşıyor. Sahillerimiz işgal altında birde vatandaş olup oy kullanarak benimle çocuğumun geleceğine ipotek koyuyorlar. Velhasıl Bu soruyu sormak istiyorum? Nereye sürükleniyoruz acaba sonumuzu bilen var mı ? ...
SEVGİLERİMLE ....
Yorum Yazın
Facebook Yorum